ŞEHİTLİK NEYİNE ÖLÜM BİLE ZOR

Emeğimizdir dünyayı kuran,

İnsanlığımızdır, insanlığı kurtaran,

Cevheri çıkaran akıllara öğreten,

Ve de sevgidir, kefaretimiz;

Günahlarımız gülümser,

Sevaplarımız ağlar arkamızdan;

Katillerimizle sevişiriz biz ve de aşık oluruz celladımıza

hiç vazgeçmeden taparcasına;

Lakin günahlarımız kuracaktır yeniyi,

Eskinin tepesine çivi çakarak;

Sonra ruhum çıkacaktır Merve ile Safa’ya

Bakacaktır yeryüzüne, kahkahalar atarak;

Eşyayı bize “ÖĞRETEN”

Biliyordu ki nankörlüğümüzü,

başlatmıştı yolculuğu;

Habil’in kurban olduğu toprakların,

Üstünde kan, altında ırmaklar akardı;

O günden beri,

Irmakları yok ettik, kanı çoğalttık,

Bu kan denizi, tohumları yok etti,

Ve

Aydınlattığını zannetti geceleri de,

Göremedi gündüzleri kararttığını;

Ve işte o gün

BİR İŞÇİ ÖLDÜ NAMUSUN SOKAĞA DÜŞTÜĞÜ YERDE

Herkes şehit oldu ama

Bir o sayılmadı, adamdan bile;

Şehadet mi ?

Kapısına bile koymazlar;

Çalışmak günahmış, nereden bileydi !

20.08.2014